Verwondering!

Hoe snel kan zich ineens ontwikkeling van herstel van bepaalde functies zich voordoen!
De uitslag van de checkup controle van de operatie afgelopen dinsdag was positief. Zoals dokter Breet vermeldde "was mijn hartslag als die van een meid van 18". Dus mijn eigen metingen met het oude Philips bloeddrukmetertje was niet geheel betrouwbaar. De oorzaak daavan werd ook duidelijk. Ik heb dus nog last van boezem fibrilleren. De onregelmatige hartslag geeft een onbetrouwbaar meetresultaat van de bloeddruk. Dat was me al opgevallen dat bij de metingen de spreiding dusdanig was, dat ik niet meer wist welke meting ik moest betrouwen en dat een gemiddelde ook niet een uitgangspunt was.
Kortom ze was in het geheel tevreden en mijn observeringen over de kortademigheid en verminderde capaciteit waren terug te brengen naar het fibrilleren. Wel maakte de ECG duidelijk dat de pacemaker bij fibrilleren de frequentie van de hartslag opschroefde. waardoor in rust (op bed) ik wel boven de 100 kon meten. Dat maakt dat ik toch soms wakker wordt van de drukte die in de motorkamer bestaat.

Vandaag heb ik een vergadering in Leiden (via NS bereikt) van Wheels4all bedrijfskring mogen bijwonen. Opmerkelijk ws voordat ik er heen ging ik een rondje met Cheeta deed en bleek dat ik dat ineens in 30 minuten kon (gisteren nog een heel uur!). Gek was dat de benen gewoon met een normaal tempo liepen terwijl de ademhaling rustig bleef! Sterker nog ik deed er helemaal geen moeite voor. Voorheen had ik diverse keren getracht het tempo op te voeren en de benen deden het niet of maar heel kort. Opmerkelijk is dus dat er iets is veranderd in het systeem (of als je het zuiver beschuwt kan ook mijn waarneming veranderd zijn.. alleen is er gelukkig een klokje dat meet en voor mij vrij objectief is).

Ik sta dus weer verbaasd hoe zo'n dag passert alsof ik weer terug ben in mijn oude patroon, van een dagindeling met reizen, vergaderen, weer reizen en dan rustig in de tuin uitblazen en daarna op verzoek van Hanke helpen met eten koken. Ik kan me alleen verbazen hoe het mogelijk is dat nu het precies een maand geleden is dat ik rond deze tijd uit de narcose wakker werd en mijn borstkas en hart volledig opgesneden was, vaten en klep vervangen en de mitralis klep gerepareerd geleidingsbanen ge abblateerd. Kortom in Jip & Janneke termen is de motorkap weer gesloten is de waterslang vervangen, zijn de kleppen vervangen en gereviseerd en een nieuwe elektrische bedrading is aangelegd met nieuwe accu.  En de auto startte weer (na afkoppeling hart-long machine)!

Als k het nie zelf meegemaakt zou hebben zou ik het haast niet kunnen geloven.
Voor mij is dit een signaal (ik bedoel deze progressie) om nu weer alles te herijken en te besluiten wat ik werkelijk weer wil oppakken en waar ik de focus op wil richten de komende 10-12 jaar voordat de zaak weer vervangen moet worden (pacemaker en klep).

Dit is geen second chance, dit is dus mijn "third chance"! Het luieren (nou ja het rusten) in de zon en het wandelen en genieten van het leven zou ik weer kunnen gaan opvatten als een tijdverspilling,  in gedachten houdend wat ik nog wil bereiken in de komende periode.

Dat vind ik lastig, hiermee om te gaan. De spanning tussen mijn ambitie nu het weer binnen de mogelijkheden gaat vallen en waar de aandacht dan op gericht zou kunnen worden.

De macht die uitgaat van het creatieve deel in mij, de wens om de geest te kunnen blijven observeren, er te zijn voor ons gezin, voor mijn vrienden en familie en voor mijn idealen. Een hele klus om deze smurfen allemaal leiding te geven.

Met deze overweging en het besef dat niets dat bestaat op zich bestaat, maar alleen in de context van zijn/haar omgeving en daarmee de brug slaat die alles met elkaar verbindt, dat ik niet meer hoef te worden dat alles wat er zou kunnen zijn er al is, is een hele geruststelling.