Thuis en dankwoord

"Als het pilletje tegen de hoofdpijn goed gewerkt heeft, ben ik al weer snel vergeten dat ik ooit hoofdpijn heb gehad of gekend...". Daarmee wil ik zeggen dat ik sta te popelen om weer meer op te pakken dan ik geacht wordt te doen (week binnenblijven vanwege vatbaarheid, niet fietsen, niet tillen, voorzichtig wandelingetje, etc. etc.). Dat popelen moet ik dus ik even diep wegstoppen om niet in valkuilen te stappen die me een aantal weken terugwerpen, zoals een gescheurd borstbeen, of een extra ontsteking over de eerdere heen.  Deze eerste week wordt ik ook niet geacht onbewaakt thuis te blijven en dus heeft Hanke een rooster gemaakt waarin zij, Petra, David en Florieke een rol spelen. Ik kan me dan wel "het mannetje voelen" maar het loodgieterswerk is nog niet beproefd op een druk van 10 atmosfeer en het samenspel tussen inspanning, medicatie luister heel nauw.

Lieve familie, alle vrienden en Hanke in het bijzonder,

Ik ben dankbaar en heel blij dat ik er weer zo "bij zit en sta" zoals het nu gaat!
Dit was nooit mogelijk geweest zonder alle ondersteuning, opvang, zorg bezoek, belletjes, briefkaarten, wensen, gebeden in vele vormen en de opvang vanuit het thuisfront. Daarin heeft Hanke de hoofdrol gespeeld samen met Florieke en Petra. De zorg, het organiseren van opvang voor allen, eten, bezoeken, en natuurlijk ook de baan op de achtergrond waar ze aan haar trekken.
 
Mijn dankbaarheid strekt zich veel verder uit:
Dankbaar aan de medische wetenschap, de technologische ontwikkelingen (zonder pacemaker was het een hopeloze zaak na operatie geweest), aan alle samenwerkende zorgzame verpleegkundigen, artsen, specialisten, medepatiënten en ik doe onrecht aan allen door aan een opsomming te beginnen.

Is het niet erg gemakkelijk om zo met dankbaarheid te "strooien"?
Ik heb het laatste decennium geleerd om mij gemakkelijker te uiten mbt wat in mij leeft en ook gevoelend en behoeften een beetje leren onderscheiden. Ik zou het zeker niet gemakkelijk willen noemen. Wel helpt het me te bevrijden van wat ik vroeger als schuldgevoel ervoer, omdat ik ook heb leren te ontvangen, ook dat is nog steeds een leerweg voor me.

Ik wil graag delen waar dankbaarheid in bovengenoemde context "bij mij zit" en wat het voor mij betekent.
Het proces wat doorlopen is, van constatering van voor mij iets vaags waardoor het hart het ineens minder deed dan voorheen (ook na enige tijd gerevalideerd te zijn van het vorige infarct) door een cardioloog tot een traject waar ik uiteindelijk met volledig consent én overgave in kon stappen.

Toen mij duidelijk werd dat de toestand van de Aorta, de aortaklep en de Mitralisklep en de elektrische geleiding van de pace niet waren wat het zou moeten en zijn en nog steeds verder achteruit gingen, heeft de voorlichting vanuit het Antonius mij zoveel ondersteuning bij de beeldvorming gegeven dat ik besloot om het risico te nemen. Ja, er was (en is nog steeds) een risico van ongeveer 5% dat er iets mis zou gaan. Ik heb voor mijzelf dat risico ingecalculeerd (klikt stoer, he) wat resulteerde dat ik in gedachten en ook hardop afscheid heb genomen van de mijn omgeving. Was er dan geen angst? Was er geen twijfel? Het antwoord is heel eenvoudig, nee. Ik leef een groot deel van de tijd in het besef dat alles met elkaar in verbinding staat (veel zichtbaar en ook onzichtbaar). Dat maakt het eenvoudiger voor me. Als ik (zoals vroeger) meer in een wereld van afgescheidenheid had geleefd, dan was er nog iets te "verliezen". Begrijp me goed dat, als het mis was gegaan dan had ik zeker ook nu betreurd dat ik er niet meer kon zijn voor degenen die achter zouden kunnen blijven. Maar door het wegvallen van oordelen, labels, voor- en afkeuren en me te verbinden met een, ik noem het maar gemakshalve mijn oorspronkelijke universele natuur, geeft me dat kracht, richting en ondersteuning.

Dit maakte het mogelijk om het proces van vlak voor de narcose tot nu aan toe te doorlopen.
Mede daardoor zag ik op het moment van  terugkomst uit de narcose helder wat ik ook heel kort zag voor het bewustzijn zich terugtrok. Ik ging de narcose in onder het resitereren van een shloka uit de Bṛhadāraṇyaka Upanishad.  De tijd was niet lang genoeg om er mee te eindigen (dit in plaats van tot 10 te tellen wat gebruikelijk is).

Op het moment van ontwaken, om 01,45 uur ervoer ik dat als een geboorte.
Er was wel de herinnering dat ik een operatie zou krijgen, niet de ervaring dat ik hem al achter de rug had. Ik kon niet spreken (door de tube voor beademing), wel m'n hand bewegen en vooral me gewaar zijn van het toezien zonder benoemen. Deze toestand duurde voort tot de ochtendploeg binnen kwam om iedereen op de Intensive Care van voedsel te voorzien (voorzover toegestaan).

Op dat moment ging de tube eruit en kon ik weer "Hello World" zeggen (een voor programmeurs onder ons niet onbekende tekst die hun eerste programmaatje in C schreven wat deze tekst liet zien op een display).

Daarna ging ik het traject in van 7 dagen die ik als zeer leerzaam en ook zwaar zou willen noemen en waar ik onmiskenbare herkenningsmomenten zag zoals beschreven in het scheppingsverhaal.
Wat ik hierna verder zal neerschrijven is niet bedacht of gefantaseerd, althans zo heb ik het niet ervaren, wel doorleefd. Mogelijk dat je dit toeschrijft aan een te hoog opium gehalte; ter geruststelling, ik heb maar kort opiaten gehad de eerste dag en daarna niet meer....

Wordt vervolgd.