Het heeft even geduurd voordat ik consent kon geven aan deze operatie. Reden was dat mijn beeldvorming nog niet volledig was en er daardoor allerlei discussies plaats vonden in het hoofd over wel of niet laten doen:
- is het echt NU nodig of kan ik nog wel met dit karretje even doorrijden en dat we het over een jaar weer bekijken?
- stel dat ik niets doe, hoe kan de toekomst er dan uitzien?
- wil ik me wel laten opereren, het karretje heeft meer mankementen; is doodgaan aan een hart wat het niet meer doet niet gemakkelijker dan aan ingewanden die het niet meer doen, of ademhaling?
- is de kwaliteit van leven nog wel voldoende voor mijn omgeving om nog samen te kunnen leven?
- leidt het tot "operatie geslaagd, maar patient overleden" situatie en hoe beleeft mijn omgeving dat?
- ach, als je tijd daar is, kan je toch niet sturen, wie denk je dat je wel bent?
- geef je nou maar over aan de medici en heb vertrouwen in hun kunnen
- mijn hart gaat nog steeds sneller kloppen voor techniek...
- mijn intuitie geeft geen goed gevoel bij een ingreep...
Ja, dat laatste daar mankeerde het een beetje aan.
Ik wilde graag toch op meer dan één cardioloog afgaan en dat lukte maar niet.
Dus een second opinion gevraagd bij het Antonius, want de rede won het weer....
Wat betekent een open hartoperatie eigenlijk? Zie meer hierover op volgende edities van deze blog.
Mooi om te lezen wat er in je hoofd omgaat bij zo een moeilijke situatie en dan ook nog een keuze moeten maken. Dan is het fijn dat op een gegeven moment de keuze heel duidelijk is en dat je erop kan vertrouwen dat het goed komt. Fijn om op deze manier geïnformeerd te blijven over hoe het met je gaat na de operatie.
BeantwoordenVerwijderen