Vanaf januari, heeft het koudefront in NL me in toenemende mate parten gespeeld.
Eind januari had ik het bijna elke dag bibberend en klappertandend koud, wat zou duiden op een koortsaanval, maar de termometer gaf dat niet aan. Op een gegeven moment ging het echt niet meer en belde ik de huisartsendienst in de Bilt of iemand langs kon komen. Of ik koorts had? Neen, maar wel doodziek, antwoordde ik. Dan moet u maar langskomen op het spreekuur. Ik kon met geen mogelijkheid autorijden of fietsen. Dan maar een telefonisch consult met de huisarts. Nogmaals geduid hoe ik me voelde maar geen koorts had. Toch maar even langskomen. Gelukkig kon Hanke me brengen en in de wachtkamer klappertandend zittend wachten op volgende patient uitnodiging.
Eindelijk zover. Goh, u bent wel erg ziek zeg! Hadden beter even langs kunnen komen.... Maar nu ik er toch was meteen maar de CRP waarde en urine controleren (CRP = bepalen C-Reactive Protein waarde die ontstekingswaarde van eiwit in bloed bepaalt; die was 160 terwijl die normaal onder de 10 is).
Urine was ok, dus was er iets anders. De longen lagen het meest voor de hand. Ik dacht dat ik net een bronchitis zonder antibiotica had overleefd. Luisteren en ja hoor, longontsteking. Foto's maken van deze inmiddels beroemde longen (gezien het aantal foto's door paparazzi medisch specialisten gemaakt), ach ja deze konden er ook nog bij.
Dus 14 daagse antibiotica breedband innemen was het advies. Zo gezegd zo gedaan. De hou hield aan, maar het bibberen nam af. Toch steeds koud en gevoel onderkoeld lichaam te hebben.
Plotseling kwam weer een bronchitis op en begon het hoeten weer. Nu direct naar de huisarts gegaan en die schreef zelfde antibiotica voor, voor nog eens 14 dagen indien het verergerde. Dat deed het en ik aarzelde niet de nieuwe dosis te gaan slikken. Ook dat verdween weer gelukkig. De bacteriën waren nog steeds niet resistent...
De gedachte kwam op of ik wel naar KK, waar ik begin mei met het werkkamp (opzetten van het project) moest gaan, of het uit moest stellen. Deze gedachte verdween naarmate ik me beter ging voelen. Alleen het energie niveau was minstens gehalveerd en alle voorbereidingen daarmee ook.
Ondertussen gingen de meeste projecten wel door totdat ik 25 maart me steeds beroerder ging voelen. De dag voor ik met Annette samen bij de HU een consentspel met docenten zou geven.
De volgende ochtend had ik 37.9 koorts en belde ik Annette dat ik niet kon komen en de dokter.
Die zou rond 11 uur komen. Het was 11 uur en ik ging heel voorzichtig de trap af om hembinnen te laten. Een beetje dizzy, maar verder wel helder bewust. De laatste stap van de trap op de grond ging ik door m'n hoeven heen en viel voor de deur voorover. Wilde opstaan en dat ging niet! wilde me oprichtten om de deurkruk naar beneden te trekken; ik kon er niet bij en kon de 10 cm niet overbruggen. Dat was een opmerkelijke waarneming, dat het lichaam pontificaal weigerde om opdrachten uit te voeren. Dat was een nieuwe sensatie.
Toch wilde ik de dokter met assistente binnen laten..Ze waren al op weg om de sleutel bij de buren te halen, toen het me met uiterste inspanning lukt toch de afstand naar de deurkrik te overbruggen en ze binnen te laten. Opstaan was er niet bij. De dokter hees me op en we gingen naar de bank in de huiskamer. Hij liet er geen gras over groeien en bestelde direct een ambulance om me naar welk ziekenhuis te brengen? Bij het Diak had ik de laatste tijd een steeds slechtere ervaring met de uroloog, dus nu maar eens naar het UMC in Utrecht.
Zo gezegd zo gedaan. De eerste nacht was een ramp. De koorts leek te zakken, maar kwam weer net zo hard terug, de bloeddruk zakte steeds verder naar 65 over 36. Of ik niet duizelig voelde? Neen!
Vijf dagen opname met een zeer pijnlijke blees en prostaat en eerst een breedband antibiotica (met hagel schieten op een bacil) en tegelijk een kweek makend in het lab om te onderzoeken welk beest het was dat me zo ziek had gemaakt. Aan het infuus en er werd 3(!) liter koelvloeistof per dag door het karkas gejaagd om maar de blaas beter te laten werken. Ja maar dat is slecht voor het hart, protesteerde ik. De cardioloog werd er bijgehaald en het aantal liters werd teruggebracht naar twee. Ondertussen kon ik de waarneming van benauwdheid vanuit het hart niet negeren en vroeg om een hartfilmpje.
Dat was ok. Maar de cardioloog nam de boodschap wel serieus en verminderde de hoeveelheid vocht. Kreeg inmiddels plasma omdat de bloeddruk zo laag was. Op mijn vraag of het niet beter was om met de betablokker te stoppen die ik normaal in m'n pakket heb zitten, was het antwoord, dat ze van de standaard medicatie liever achterbleven. Conflicterend medicijnen die in m'n lichaam vochten om de hegemonie, is niet wat ik iemand kan toewensen. Het voelt niet goed! Ik kan er eigenhandig mee stoppen, maar wat dan? Dan weten de wakers over m'n karkas het ook niet meer...
Zaterdag 20 mart mocht i weer naar huis om verder aan te sterken. Inmiddels was bekend welke stafylokok het was die me had aangevallen en ik had een aangepaste antibiotica gekregen om die met scherp te gaan beschieten ipv met hagel te blijven schieten. Deze moest ik 14 dagen slikken en daarna 42 dagen een onderhoudsantibiotica blijven slikken.
Het energielevel was nu naar minder dan een derde teruggegaan. Toch liet ik de 3daagse training die ik voor Elcker-Ik in Antwerpen, de oudste volkshogeschool zou geven doorgaan en ja, ik zou 6 mei echt vertrekken naar Kalikalos. Zeker weten? Ik had mijn workshop voor studenten niet goed kunnen voorbereiden, maar dat kon altijd nog verder uitgwerkt worden als ik daar was.
Toen werd mijn pacemaker uitgelzen in het Antonius en zou ik aansluitend met 3 uur tussenpauze de cardioloog spreken. De pacemaker leit zien dat ik vanaf 31 maart constant atrium fibrilleren had. Gek he, de dag na ontslag uit het UMC!
De afspraak met de cardioloog was misgegaan omdat hij op dinsdagen helemaal geen spreekuur houdt!
Mijn situatie voor vetrek naar Griekenland uitleggend ging zijn secretaresse met hem in gesprek. Het antwoord was dat ik toch beter een cardioversie kon laten doen voor ik vertrok.
De moed zonk me enige momenten nu echt in de schoenen....
Moest ik echt nog willen gaan? Alhoewel die CV is niet zo ingrijpend...
De vrijdag voor vertrek (maandag) heeft de CV succesvol plaats gevonden.
De energie kwam weer terug, sprak hij hoopvol.
Nu aangekomen ik Volos na een lange dag dag en een een rit van 5 uur met een 13 jaar oude micra samen met Jock, geniet ik van de temperatur (25 graden) en de zon. Ondertussen lijkt een bronchitis zich toch weer te manifesteren. Voorzichtig zijn met tempverschillen en hopen dat de zon die het weekend weer doorzet me verder zal helpen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten